No i se chłopy popatrzyły na laski i pobyły w ich towarzystwie kręcąc filmik. Trzeba mieć jakiś fetysz. I jeszcze na tym zarobili.

(teoretycznie spoiler, więc uwaga - choć to kwestia uznania co zdradza fabułę, a co tylko opinią o niej i podejściu twórcy)
Ten film to klasyczna rejestracja określonego zapotrzebowania napalonych na kobiety kolesi. Takie filmowe spojrzenie mężczyzny na płeć żeńską i to co się z nią wiąże. Reżyser wykorzystuje swoją uprzywilejowaną rolę twórcy, by zaciągnąć przed kamerę atrakcyjne kobiety i godzinami się w nie wpatrywać. Godzinami z nimi przebywać. Co więcej w „Milczeniu” pozbywa się tego co zbyteczne dla niego jako heteryka, a jedynym mężczyzną który jest tam prezentowany dłużej, i któremu się „przygląda”, jak przygląda kobietom, jest… dziecko, bardzo młody chłopiec, który to jeszcze nie zaczął odczuwać tego, co jak najbardziej odczuwa twórca filmu wobec aktorek. Jest więc ten młody bohater ledwie przerywnikiem, czy raczej nieistotnym wypełniaczem, byle tylko nie posądzić twórcy o przegięcie w kierunku koncentracji wyłącznie na laskach.

W obrazie tym nie ma większej głębi, to pozory, że taka forma ma przemówić do oglądających bardziej, jak przykładowe filmy naładowane ludźmi i wydarzeniami. Gdzie brakuje czasu, aby się skupić, bo zaraz coś z kadru ucieka, więc tylko na chwilę skupiamy się na kimś, czy na czymś.
Aby sobie ułatwić życie – lepiej zamknąć się w pokojach hotelowych, w przedziale wagonu i obserwować jak nasze bohaterki oddychają, patrzą, masturbują się, myją, ubierają… No i cycki są. Baby pokazują to i owo, chłopa reżyser przecież nie będzie gołego oglądał. Nie po to sobie taką historię wymyślił.
Wojeryzm – podglądactwo i uczestniczenie w tym wszystkim co związane z kobietą. Fetysz reżyser ma jednoznacznie zdefiniowany. Zdaje się mu że ubiera historie i przedstawiane kobiety w jakieś wykwintne ubranie znaczeń, co to tylko wysublimowane gusta warte są, aby pochylić się nad dziełem i docenić… coś. Tylko co dokładnie? Że można było przedstawić historię w paru zamkniętych pomieszczeniach? Że daję wam oto szansę podglądania ładnych pań? Nacieszcie oko. Jakieś tam interakcje między nimi, pląta się nam chłopiec tu i tam, oddajemy mu parę chwil, byle tylko nam nie zarzucić że cała ta draka miała na celu popatrzeć, powąchać kobietę. Celebrując ten świat jaki kreują przez sam fakt istnienia. W zamknięciu, aby czynić to w spokoju, z koncentracją.

Cóż, coś oczywiście z tego da się wynieść poza tym na co kładę akcent powyżej. Bo wiadomo, każda historia o czymś opowiada. Nawet najgłupsza telenowela. Jako że twórcy nie wykreślili tandety, daje się to obejrzeć. Ale świadomość jaki główny cel przyświecał twórcy, i jak bardzo się najarał w trakcie realizacji, mydląc oczy że chodziło przecież o historię tak nie inaczej opowiadaną – burzy mój spokój, znaczy bawi mnie to. Stąd choć Ingrid Thulin bardzo na mnie działa, i także mogłabym na nią patrzeć godzinami, takie męskie pomysły na zaspokojenie tego co opisuję doprowadzają mnie ostatecznie do bólu głowy.
Ale na laski może popatrzę kiedyś ponownie. A jak kto mnie zapyta po co to oglądam, szczerze odpowiem, że sobie chcę pooglądać te panie. Co to głównie po prostu tylko są. A to bardzo właściwe. Resztę wyniosę z tego filmu przy okazji, bo nie jest już dla mnie istotna. Tropem reżysera podążam, najpierw panie, a reszta jak mi się zechce...