Kolejny film w dorobku Bergmana, który za zadanie postawił sobie zgłębienie uczuć samotności, śmierci oraz poniżenia. Obok dwóch muz reżysera Ingrid Thulin i Gunnel Lundblom, głównym bohaterem jest, nie kto inny, jak tytułowe milczenie, cisza. Jest to chyba jeden z najbardziej wyciszonych dzieł reżysera, który słynie z "przegadania swoich filmów" - z bogatych dialogów i jeszcze bogatszych monologów. Dlatego kwestie bohaterek mimo oszczędności i sporadyczności są tak bardzoe pożądane, aby w końcu przerwać to milczenie. Jednak, gdy wreszcie padają słowa, przepełnione gorzką prawdą od dawna tłumione, przepełnione obojętnością, wywyższaniem się, cynizmem, nienawiścią, kłamstwem nieszczerością, pragnę na nowo usłyszeć błogą cisze. Wydaje się, że reżyser nie pozostawia nam nadzieji, każda chęć pojednania konczy się niepowodzeniem pogłębiającym nasz dystans i wyobcowanie. Pomostem, między siostrami wydaje się być syn jednej z bohaterek. Jednak czy jest on w stanie połączyć zerwane więzy rodzinne...?