Karły symbolizują podstępne, sarkastyczne, demony tańczące na zgliszczach świata... I tylko wódz może je poskromić, Szatan (scena z Johanem). Zwróć uwagę na to, że każdy przy chociaż by minimalnym kontakcie z wyjątkiem Johana, wychodził w złym, bardziej lub mniej, stanie [Johan jest łącznikiem po miedzy duszą a ciałem, dlatego demony go nie dosięgły. Nie da się przecież nici, nasączyć grzechem].
Nie jest istotne gdzie pojechały. gdziekolwiek by to nie było, nawet ulica przed domem, stanowiło by problem w komunikacji [Milczenie jest zakończeniem trylogii, mówiącej o wpływie Boga (lub sumienia) na człowieka. Gdy nie masz do kogo się odezwać, Bóg zamilkł (lub twoje sumienie się wypaczyło, już nie rozmyśla czy dobrze zrobiłeś) nastaje cisza, każdy zamyka się w sobie i już nie potrafi rozmawiać z obcymi].
Owszem wojna też jest symbolem (zniszczenie, zniewolenie, wypaczenie, autodestrukcja). Gdybyś był wzrokowcem, zauważył byś, że każdy widzi co innego za oknem. Co innego widzi Ciało, co innego Dusza a co widzi łącznik Ciała i Duszy... czy w ogóle wygląda za okno?

Strasznie to naciągane... zwłaszcza te karły, niestety nie zgadzam się z twoja interpretacją, a samo "Milczenie" to po prostu kolejny film Bergmana o stosunkach między siostrami które złe są na siebie z bóg wie jakiego powodu. Obraz wymaga od widza niezwykłej wrażliwości, może obejrzę jeszcze raz. Strasznie biblijny charakter ma Twoja interpretacja nie przypominam sobie by film poruszał problemy egzystencjalne, a sama historia nie poddawała próbie duchowości żadnej z bohaterek, sedno całej fabuły skupione jest na trudnych relacjach,a same bohaterki równie dobrze mogły by być ateistkami. Mimo wszystko fajnie że ktoś odważył się odpowiedzieć na post z przed 4 lat, długo musiałem czekać na jakąkolwiek odpowiedz z strony fanów twórczości szwedzkiego reżysera....

Właśnie tu jest cała zagadka Milczenia. Dałeś się złapać jak miliony innych. Milczenie zamyka "Trylogia pionowa Ingmara Bergmana" w skład której wchodzą takie filmy:
1) Jak w zwierciadle (Såsom i en spegel, 1961) [Film opowiada o rozdartej, zamkniętej w sobie, podzielonej rodzinie. Gdzie ojciec(Marin) zamknięty w sobie, nie radzi sobie w kontaktach z innym, syn (Fredrik) walczący z narastającym pociągiem seksualny i zwątpieniami młodzieńczymi córka(Karin) cierpiąca na napady schizofrenii. Razem z rodziną, na wyspie przebywa także, Lekarz(David) a zarazem mąż Karin. Bynajmniej tak to wygląda, jeśli ogląda to ktoś, kto nie zadaje zbyt wielu pytań. Jawnym założeniem filmu, jest próba nawiązania mocniejszej relacji w rodzinie, pozbycie się wstydliwych sekretów i płaczu w samotności, "jak w zwierciadle" twarzą w twarz. Tylko że to było by zbyt proste, o nie... nie... nie u tego pana takie melodramaty. Prawda jest o wiele straszniejsza, zawłaszcza że po czasie widać jak bardzo zależy wszystkim na Karin, a jak bardzo niepewny jest jej stan. Zaczynają się pytania, czy choroba dalej będzie postępować, dlaczego Bóg skazał taką wspaniałą osobę, na coś tak strasznego(trzeba to zobaczyć, nie da się opisać). Czy on w ogóle istnieje, skoro niegdyś kochająca się rodzina, dziś chowa się przed sobą nawzajem. W samotności w żalu w Cieniach wstydu zatopieni. A może Bóg to coś, o wiele gorszego, karmiącego się naszymi zagubionymi duszami.]
2) Goście Wieczerzy Pańskiej (Nattvardsgästern, 1963)