Mari, primabalerina Opery Sztokholmskiej, jest znużona sławą, nienawidzi swej jałowej egzystencji. Wie, że czas zrobił swoje i jej kariera dobiega kresu. Drażni ją otoczenie, nie potrafi współczuć ani kochać, buntuje się przeciw Bogu, boleśnie odczuwa pustkę samotnego życia. Przypadkiem wpada jej w ręce pamiętnik dawnego przyjaciela Henrika. Odwiedza wyspę, gdzie przed 13 laty przeżyła jedyną w życiu miłość, wspomina krótkie, szczęśliwe lato, przerwane nagle tragiczną śmiercią Henrika. Dzień dzisiejszy przeplata się w filmie z przeszłością a nastrój miłosnych uniesień w nadmorskim pejzażu ze smutkiem rozmyślań w przerwach prób "Jeziora łabędziego". Wyprawa kobiety w wieku balzakowskim na rajską wyspę młodości śladami utraconego uczucia staje się kontrapunktem wobec chandry przemijania i znużenia życiem...
Ingmar Bergman miał 17 lat, kiedy zawarł w opowiadaniu "Mari" wspomnienie epizodu miłosnego, jaki przeżył rok wcześniej podczas wakacji na wyspie Ornoe. Po kilkunastu latach powrócił do tego tekstu i rozbudował go do rozmiarów scenariusza, w którym znalazła ujście gorycz przeżywanego właśnie dramatu małżeńskiego. Uznał potem, że "Letni sen" jest jego pierwszym filmem, w którym technika odpowiada ściśle temu, co zamierzał wyrazić, że zrobił go nie mózgiem, lecz sercem. "Dla mnie to jeden z moich najważniejszych filmów, chociaż być może, jeśli spojrzeć z zewnątrz, sprawia wrażenie bardzo passé. Dla mnie nie. To był mój pierwszy film, przy którym - jak mi się wydawało - działałem na własną rękę i zrobiłem całkowicie własny film, który wyglądał w pełni oryginalnie i nikt inny nie mógł go naśladować. Nie był podobny do jakiegoś innego filmu. To było całkowicie moje własne dzieło" - wspominał później Bergman.
W aurze gorzkiej melancholii paradują przed widzem główne motywy twórczości Bergmana. Pauline Kael wymieniała "artystów, którzy gubią swoją tożsamość, twarze, które przemieniają się w maski, lustra, które odbijają działanie śmierci"; Bolesław Michałek pisał o bezlitosnym upływie czasu, o pięknie i ułudzie miłości, o szatanie kompromisu. Ów szatan ma tu swoje wcielenia: jest nim lubieżny stryj Erland ze swą wiarą w bezsens wszelkich ludzkich usiłowań i demoniczny baletmistrz w masce złego ducha, ze swą gryzącą, morderczą ironią.
"Letni sen" próbowano zamknąć w kręgu refleksji skrajnie pesymistycznej, traktuje bowiem o elegijnym pożegnaniu z młodością jako stanem rajskiej niewinności i poczucia wiecznego szczęścia, a także o nieuchronnym przejściu do wieku dojrzałego, w sferę szarości graniczącej z gęstniejącym cieniem śmierci. Wydaje się jednak, że Bergman zostawia tu uchyloną furtkę. Wycieczka Mari w przeszłość nie była daremna. Powraca ona do swej sztuki i samotności bez złudzeń, ale i bez mrzonek, bogatsza o odświeżone wspomnienie, gotowa trwać z większą niż przedtem odwagą...
Bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i publiczność "Letni sen" był dziewiątym filmem Ingmara Bergmana - najlepszym z dotychczasowych - i zwiastował przyszłe, wybitne dzieła szwedzkiego reżysera.