Amerykański dziennikarz Gregory Moore pisze dla swojej redakcji artykuły z komunistycznej Pragi. Pracę umila mu przyjazd jego dziewczyny Miry. Para beztrosko spędza czas aż do pewnej nocy gdy dziewczyna nagle znika w tajemniczych okolicznościach. Gregory, przy opieszałości policji, postanawia odnaleźć ją na własną rękę.

+ bardzo angażująca historia, właściwie już od pierwszych minut potrafi wciągnąć widza w swoją grę (przy scenariuszu pomagał Ernesto Gastaldi)
+ nietypowy, ciekawy sposób prowadzenia narracji w formie retrospekcji, w której każda poprzedzona jest serią flashbacków
+ końcówka, która robi wrażenie i zapada w pamięć
+ oniryczny, tajemniczy klimat, kilka scen wypada znakomicie
+ odpowiedni nastrój budują też zdjęcia, kamera ustawiona pod odpowiednimi kątami, nietypowa perspektywa i użycie światła
+ dobrze wypada też soundtrack, ale tego akurat można było się spodziewać widząc taki duet jak Ennio Morricone i Bruno Nicolai
+ społeczna czy też polityczna wymowa filmu, poniekąd aktualna do dziś

- film jest praktycznie bezkrwawy, co dla mnie jest jednak pewnym zawodem
- przydałoby się bardziej rozwinąć niektóre wątki, przynajmniej w końcówce
- w środku zdarzają mu się drobne przestoje, gdy akcja praktycznie stoi w miejscu
- choć jest tu kilka elementów typowych dla giallo to jednak wielu charakterystycznych motywów na próżno tu szukać (co niekoniecznie musi być dużym minusem)

Podsumowując, bardzo nietypowe giallo, ale zarazem bardzo oryginalne. Gęsty klimat, ciekawa architektura Pragi, oryginalna narracja i w końcu niezła historia. No i niecodziennie zdarza się giallo z drugim dnem i tak wymownym zakończeniem. Na dodatek mamy też dziewczynę Bonda Barbarę Bach, której poszukuje Jean Sorel będący w tym filmie połączeniem Franco Nero i Olivera Reeda. Warto sprawdzić.